8
op school die dolgraag verkering met hem zouden willen. Maar die
ziet hij niet staan.
Ze schrikt op uit haar gedachten als Daan tegen haar gaat praten.
‘
Wat ben je stil?’
‘
Ik denk,’ zegt ze kortaf.
‘
Waarover?’
‘
Hm, houd ik liever privé.’
‘
Het is juist goed om elkaars gedachten te delen,’ zegt Daan ernstig.
‘
Ik zie daar het nut niet van in,’ vindt Jessica.
Ze vraagt zich af wat hij nog in haar ziet. Haar vriendschap voor hem
is langzaam veranderd in ergernis. Tegenwoordig doet ze niet anders
dan hem ontlopen en als dat niet lukt, kat ze hem af. Ze kan het niet
helpen dat ze zo op hem is gaan reageren. Het schijnt hem niet te
raken. Ze snapt niet dat iemand zo’n dikke huid kan hebben. Een
huid van een... een... nijlpaard? Olifant? Of een walrus? Ze grinnikt.
Ze gaat er thuis eens rustig over denken.
Tussen de stammen door ziet ze het schoolgebouw opdoemen. Ge-
lukkig.
Ze laat hemmaar praten. Over het weer. Over de lessen die ze vandaag
hebben. Over de leraren.
Ze zegt op goed geluk ‘ja’ en ‘nee’ en dan zijn ze er.
Anne, haar vriendin, staat haar al op te wachten bij het schoolhek.
Ze lacht.
‘
Je hoefde gelukkig niet alleen te fietsen,’ zegt ze. ‘Dat is wat minder
saai voor je.’
Jessica trekt achter Daans rug een gezicht naar haar vriendin. Dan loopt
ze in gezelschap van Anne naar het fietsenhok waar ze een plekje zoekt
voor haar fiets. Natuurlijk zover mogelijk bij die van Daan vandaan.
Het eerste uur heeft ze Nederlands en dat begint gelijk goed. Meneer
Mansveld is een aardige leraar, maar nu heeft hij het in zijn hoofd
gehaald om de klas onverwachts een s.o. te geven.
‘
Zomaar om te checken of jullie goed de aandacht bij de lessen hou-
den,’ zegt hij vriendelijk.
